Στο δωµάτιό της πορτοκαλί κουρτίνες, κασκόλ του Ολυµπιακού, µια φωτογραφία του Ριβάλντο. Στις ντουλάπες τα ρούχα ανέγγιχτα. Και κάτω από το κρεβάτι µια µαύρη βαλίτσα.
Χρειάζονται δυο χέρια για να τη σηκώσεις. Κρύβει εξετάσεις, γνωµατεύσεις, ακτινογραφίες. Σπάνια ανοίγει αυτή η βαλίτσα. Τίποτα δεν µετακοµίζει απ’ το δωµάτιο. Ούτε το γκρι λάπτοπ της. Περιµένει στο κέντρο του γραφείου, µε την οθόνη µαυρισµένη, κάποιος να το φορτίσει.
Σε αυτό έγραφε η Αµαλία Καλυβινού τις σκέψεις της όσο νοσηλευόταν στα νοσοκοµεία. Στο µπλογκ http:// fakellaki.blogspot.com είχε παρουσιάσει σε χιλιάδες αναγνώστες τη νοσηρή πλευρά του Ελληνικού Συστήµατος Υγείας. Η Αµαλία πέθανε στα 30 της από καρκίνο. Επειτα από σειρά λανθασµένων ιατρικών γνωµατεύσεων. Σήµερα η µητέρα της Δικαία Τσαβαρή διαβάζει ξανά τα κείµενά της.
«Το δωµάτιό της δεν το χαλάω. Κοιµάµαι ακόµα στο κρεβάτι της. Αλλά όταν διαβάζω τώρα όσα έγραψε, νοµίζω ότι η Αµαλία υπάρχει ακόµα εδώ. Το πνεύµα της µένει ζωντανό», λέει.
Παρά τα σοβαρά προβλήµατα υγείας, η Αµαλία δεν µιλούσε για θάνατο. Ούτε είχε συµβουλεύσει τους συγγενείς της πώς να διαχειριστούν το µπλογκ στην απουσία της. Δεν πρόλαβε καν να αποχαιρετήσει τους αναγνώστες της. Τα γραπτά της όµως κυκλοφόρησαν, σχολιάστηκαν και, όπως λέει η µητέρα της, δέχονται επισκέψεις ακόµα και σήµερα. Οσοι δεν την ήξεραν τη γνωρίζουν µέσα από αυτά. Πέρα από το παιδικό της δωµάτιο και τα προσωπικά της αντικείµενα, η Αµαλία άφησε ένα ανεξίτηλο κοµµάτι του εαυτού της στον ψηφιακό κόσµο. Εναν κόσµο που συχνά αντιµετωπίζουµε ως προέκταση της φυσικής µας ύπαρξης. Τον εµπλουτίζουµε µε εφήµερες σκέψεις, προσωπικές λεπτοµέρειες, αγαπηµένα ακούσµατα. Τον ντύνουµε µε φωτογραφίες µας και βίντεο. Οταν κάποια στιγµή πεθάνουµε, αυτή η εικόνα του ηλεκτρονικού εαυτού µας θα παραµείνει στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, στα µπλογκ, στα e-mail µας. Ποιος όµως θα έχει πρόσβαση σε αυτήν;
Και για πόσο;
Η Αμαλία Καλυβινού δεν πρόλαβε να αφήσει τους κωδικούς του µπλογκ της σε φίλο ή συγγενή. Ούτε στην κοινωνική λειτουργό στο νοσοκοµείο «Ερρίκος Ντυνάν» Φρόσω Χατζάκη, που την είχε ενθαρρύνει να ξεκινήσει το γράψιµο. Τα κείµενα της Αµαλίας όµως τη συντροφεύουν µέχρι και σήµερα. «Τα διαβάζω ξανά. Με βοηθούν να µην ξεχάσω», λέει. Στην ψηφιακή εποχή η διαδικτυακή µας κληρονοµιά χρησιµεύει ως αντίδοτο στη λήθη.
Στο τριάρι της Αγίας Βαρβάρας η Δικαία Τσαβαρή τακτοποιεί τα έγγραφα στη µαύρη βαλίτσα. Μια επίσκεψη στο δωµάτιο της κόρης της αρκεί για να ξυπνήσει αναµνήσεις. Ανοίγει το γκρι λάπτοπ και διαβάζει τα κείµενα στο µπλογκ. «Η Αµαλία πέθανε, αλλά δεν έφυγε», λέει. «Θα µείνει εδώ. Και θα µείνει πιο πολύ απ’ όλους µας».
Δηµιουργία on-line διαθήκης
Η Στεϊσι Πιστιλλίδης µελετά εδώ και τρία χρόνια το φαινόµενο της ψηφιακής αθανασίας στο Πανεπιστήµιο Goldsmiths του Λονδίνου. «Τοµεγαλύτεροπρόβληµα είναι ότι οι συγγενείς τουθανόντος δενέχουν πρόσβαση ήδυνατότητα αξιοποίησηςτων φωτογραφιών ή των κειµένωνπου έχει ανεβάσει σε ιστοσελίδες αν δεν τους έχει αφήσει τους κωδικούς. Δεν είναι ακόµα ξεκάθαρο τι συµβαίνει στα ψηφιακά µας υπάρχοντα µετά θάνατον», µας λέει.
Ηδη στην Αµερική έχουν εµφανιστεί εταιρείες όπως η Legacy Locker, στην οποία µπορεί ο καθένας να αποθηκεύει τους κωδικούς του από ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Μετά τον θάνατό του η εταιρεία παραχωρεί τους κωδικούς στους συγγενείς του.
Σελίδα µνήµης το προφίλ
Σύμφωνα µε την Ιλέιν Κάσκετ, ψυχολόγοστο Μητροπολιτικό Πανεπιστήµιο τουΛονδίνου,όσοι είναι εξοικειωµένοι µε το Διαδίκτυο το επιλέγουν και ως µέσο θρήνου. Η δρΚάσκετ µελέτησε τοφαινόµενοτου ψηφιακού θανάτου στο facebook – υπολογίζεται ότι το 2011 θα πεθάνουν 1,5 εκατ. χρήστες τηςιστοσελίδας σε όλον τον κόσµο. Οταν κάποιο µέλος τουπεθάνει, η εταιρεία µπορεί να µετατρέψει το προφίλ του σε σελίδα µνήµης, ορατή και προσβάσιµη µόνοαπό φίλουςτου. Για να συµβεί η µετατροπή, πρέπει να σταλεί στην εταιρεία απόδειξη θανάτου, που µπορεί να είναι ακόµα και ένα άρθρο εφηµερίδας.
«Εχω µιλήσει µε πολλούς 20άρηδες που συνεχίζουν να µπαίνουν στο προφίλτων νεκρών φίλων τους καινα τους αφήνουν µηνύµατα. Νοµίζουν ότι θα τα διαβάσουν. Δεν τουςαρκεί έναπαλιό τετράδιο, ένα άλµπουµ φωτογραφιών ή µιαεπίσκεψη στον τάφο. Με το facebook υποστηρίζουν ότι νιώθουν πιο συνδεδεµένοι», µας λέει η Κάσκετ.
πηγή: ta nea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου