Δεν είναι ιδιαίτερα απλό να ορίσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται ένας άνθρωπος, αλλά να μου επιτρέψετε μια απλοϊκή προσομοίωση.
Το πρώτο απαιτητό είναι να βρεθεί το αντικείμενο που θα απασχολήσει το νου του, αυτό που θα μπορούσαμε κοινά να ονομάσουμε “τροφή για σκέψη”. Το αντικείμενο αυτό γύρω από το οποίο θα περιελιχθεί η σκέψη, θα μπορούσε να είναι ένας προβληματισμός, μια δύσκολη κατάσταση, μια απόφαση για το μέλλον ή οτιδήποτε άλλο, απλό ή σύνθετο.
Ακολούθως είναι απαραίτητη η συλλογή των σχετικών δεδομένων. Όσο καλύτερα φιλτράρει κανείς τα άχρηστα δεδομένα και συγκρατήσει προς επεξεργασία αυτά που είναι σημαντικά και σχετίζονται με το αντικείμενό του, τόσο καλύτερο σημείο αφετηρίας έχει στη διαδικασία που ακολουθεί.
Από την πολυσύνθετη διαδικασία της νοητικής επεξεργασίας των δεδομένων, ο ανθρώπινος νους δουλεύει με το μοναδικό του τρόπο και καταλήγει στα συμπεράσματα και τις αποφάσεις του.
Φυσικά σε όλη αυτή τη διαδικασία ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραμείνει αλάνθαστος. Υπάρχουν πολλά στάδια στα οποία τα σφάλματα καραδοκούν. Από ένα σφάλμα στην εκτίμηση της αρχικής κατάστασης, μια λανθασμένη εκτίμηση των δεδομένων, έως μια προβληματική νοητική επεξεργασία, όλα εύκολα μπορούν να οδηγήσουν σε μια λάθος απόφαση. Αποδεχόμενος τη συχνότητα αυτών των λανθασμένων αποφάσεων, ο λαός μας λέει “άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε”.
Κατ' αρχάς θα είχαμε μια ομάδα ανθρώπων που θα όριζαν το αντικείμενο της σκέψης, ο καθένας από τη δική του πλευρά. Όταν ένας παρατηρητής βλέπει μια σφαίρα από ένα μόνο σημείο, ουσιαστικά δεν βλέπει τίποτα περισσότερο από έναν κύκλο, γι' αυτό το λόγο χρειαζόμαστε δύο μάτια για να εκτιμήσουμε τις τρεις χωρικές διαστάσεις αυτού του κόσμου. Ομοίως ένα πολυσύνθετο θέμα, από όσες περισσότερες οπτικές γωνίες το δεις, τόσο καλύτερα το αντιλαμβάνεσαι.