Δάκρυσε ξανά η γειτονία των Αγγέλων

Δυστυχώς για άλλη μια φορά παρατηρητές ενός μακελειού χωρίς τέλος.Η στυγερή δολοφονία δύο νέων αστυνομικών συγκλόνισε την πανελλήνια κοινή γνώμη. Άφωνοι απο τον άδικο και άναδρο χαμό τους, αναρωτιόμαστε εώς πότε θα χάνονται<<ΑΓΓΕΛΟΙ>> εικοσιδύο Μαϊων; Γράφοντας τις παρακάτω γραμμές έρχονται στο μυαλό μου χιλιάδες σπαρακτικά ερωτήματα. Ποιος είναι αυτός πού θα μπορέσει να μη ραγίσει μπροστά στο αποτρόπαιο αυτό έγκλημα; Ποιος είναι αυτός που θα πάρει την απόγνωση και τον συναισθηματικό όλεθρο απο τις ψυχές των δύο αυτών μαννάδων; Ποιος είναι εκείνος πού θα μπορέσει να αρθρώσει λέξεις παρηγοριάς και ανακούφισης στις χαροκαμένες αυτές οικογένειες; Πιστέψτε με, η απάντηση είναι πολύ απλή. Απολύτως κανείς! Ούτε το κουράγιο, ούτε η υπομονή, οτι τα παιδιά σας ήταν και είναι ΗΡΩΕΣ,θα αλλάξουν την τραγικότητα της κατάστασης.Ειλικρινά λυπάμαι που το λέω αλλά Το μέλλον μας που κάποτε φάνταζε ονειρικό,έγινε αναστρέψιμα εφιαλτικό.Βλέπετε πατάει και αυτό σε τεντωμένο σχοινί,αφού κάποιοι με επιδέξια μαεστρία το ταλαντεύουν εδώ και πολλά χρόνια.Αντίθετα οι λίγοι που με αυτοθυσία προσπαθούν να το προστατέψουν πέφτουν θύματα αδίστακτων και ανελέητων κακοποιών.Τυμβωρύχους ανθρώπινων ζωών θα τους έλεγα εγώ,αφού κύριο μέλημα τους είναι η λυσσαλέα αιματοχυσία και η σπίλωση της λαβωμένης δημοκρατίας, για λίγα μόνο αργύρια.Αρκετά πια. ως εδώ.! Έφτασε η ώρα να κοπεί μια για πάντα το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας, που με τόση ευκολία δηλητηριάζει και τρομοκρατεί την κοινωνία μας. Σήμερα ήταν ο ΓΙΑΝΝΗΣ και ο ΓΙΩΡΓΟΣ. Αύριο ποιός; Πόσοι ακόμα θα πληρώσουν το τίμημα να ζούμε ελεύθεροι χωρίς φόβο μέσα στο ίδιο μας το σπίτι; μέσα στις ίδιες μας τις ζωές; Γι΄αυτό όλοι εσείς που φέρετε την κύρια ευθύνη του συστήματος αυτού που αποκαλείται <ΚΡΑΤΟΣ>, αφήστε τα γυαλιστερά γραφεία και τις αναπαυτικές καρέκλες και δώστε πίσω την ασφάλεια που απεγνωσμένα ζητάει ο πολίτης. Αφήστε τα ωραία λόγια και πράξτε όπως ακριβώς αρμόζει.Έιναι ντροπή και αίσχος να χάνονται για πλάκα νιάτα και ζωές γιατι κάποιοι θέλησαν να αναλάβουν το ρόλο της μοίρας. Δε βλέπετε την σαπίλα και τη δυσωσμία που αναβλύζει πνίγοντας μας μέρα παρά μέρα σαν ορμητικός καταρράκτης; Μήπως χρειάζεστε περισσότερες βαρβαρότητες και αίμα για να το εμπεδώσετε καλύτερα; Μη γίνεστε λοιπόν για άλλη μια φορά συνένοχοι αποδυνάμωσης και εγκατάλειψης των πραγμάτων. Προστατέψτε εκείνους που επαγρυπνούν για τη δική μας ασφάλεια, δίνοντας τους οτι πραγματικά ειναι απαραίτητο για να φέρουν εις πέρας το έργο που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να υλοποιήσουν. Αυτοί αγαπητοί μου υπεύθυνοι είναι αναμφίβολα οι καθημερινοί ΗΡΩΕΣ της ζωής μας. ΗΡΩΕΣ, μιας ζωής με θάρρος, γενναιότητα και αστείρευτη τόλμη.ΗΡΩΕΣ, Μιας ζωής που την ώρα του καθήκοντος δεν σκύβουν το κεφάλι μπροστά στο φόβο των συνεπειών. ΗΡΩΕΣ, ακόμα και όταν οι σφαίρες δεν καταφέρνουν να σκοτώσουν το μεγαλείο της ψυχής τους. 
Βουβός πόνος σκίζει τα σωθικά, δεν υπάρχει αρχή και τέλος 

Μόνο οι σπαραχτικές φωνές των δόλιων μαννάδων

ρωτουν με το κεφάλι ψηλά.

ΓΙΑΤΙ

Θεέ μου τα παλικάρια μας;

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΩΝ 
ΑΓΓΕΛΩΝ.

 ΠΟΠΗ ΚΟΥΡΚΟΥΜΕΛΗ

ΣΚΑΛΑ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ